สืบรักกับดักหัวใจ

          วันต่อมา ซูเหยียนได้เริ่มต้นชีวิตการเป็นบ่าวรับใช้อันแสนน่าเวทนา ปรกติแล้วเขาจะตื่นนอนหลังตะวันโผล่พ้นฟ้า แม้กระทั่งชอบนอนเวลาใดก็นอนเวลานั้น ทว่าในคฤหาสน์สกุลตี๋แห่งนี้ฟ้ายังไม่ทันสาง ไก่ยังไม่ทันขัน พ่อบ้านใหญ่ก็ฉุดลากเขาออกมาจากที่นอนแล้ว สั่งให้เขายกอ่างน้ำร้อนยืนรอตี๋เยวี๋ยนฮว่าตื่นนอนอยู่หน้าห้อง

          “ยืนให้ดีๆหน่อยเมื่อคืนนายท่านนอนดึกห้ามเจ้ารบกวนเขา” พ่อบ้านไม่ชมชอบเขาตั้งแต่แรกเห็นว่าความเป็นมาของเขาไม่ชัดเจนจึงไม่เคยเอ่ยวาจาดีๆกับเขา

          “ขอรับท่านพ่อบ้านใหญ่” เขากะพริบตาสะลืมสะลือสองมือโอบอุ้มอ่างน้ำบังคับให้ตนนั้นมีสติแจ่มใส

          นี่เป็นแค่การทำงานวันแรกหากทำได้ไม่ดีเกรงว่าจะรั้งอยู่ได้ไม่นานเพื่อเจ้าเหมียวแล้วเขาต้องกัดฟันสู้ต่อไป

          ทว่าคิดดูแล้วตี๋เยวี๋ยนฮว่าเข้านอนดึกดื่นคงไม่ได้โอบกอดแม่นางน้อยผ่านค่ำคืนหรรษายามนี้คงไม่ได้มีสตรีอยู่ในห้องกระมัง?

          เขาเข้าไปเช่นนี้จะเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นหรือไม่? หรือต้องเตรียมล้างลูกกะตา?

          ขณะที่เขากำลังคิดวุ่นวายไร้สาระบานประตูมีการเคลื่อนไหวก่อนถูกเปิดจากภายในห้อง

          แอ๊ด———

          ตี๋เยวี๋ยนฮว่าแต่งกายเรียบร้อยปรากฏกายอยู่ตรงหน้าเขาเมื่อเห็นเขาโอบอุ้มอ่างน้ำยืนรออยู่ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ปราดตามองเขารอบหนึ่ง 

          ซูเหยียนลอบช้อนตาขึ้นมองเข้าไปในห้องภายในว่างเปล่าไม่เห็นเหล่าแม่นางน้อยดังที่ตนคิดไว้ก็ระบายลมหายใจออกมาคราหนึ่ง

          “ยังไม่รีบเข้าไปปรนนิบัตล้างหน้านายท่านอีก” พ่อบ้านใหญ่ตบหลังเขาฝ่ามือหนึ่งทำเอาน้ำในอ่างสาดกระเซ็นออกมา

          “ตี๋ฝูหมดธุระของเจ้าแล้วออกไปก่อน” ตี๋เยวี๋ยนฮว่าหัวคิ้วขมวดเอ่ยไล่ผู้คน

          เหตุใดตี๋เยวี๋ยนฮว่าจะไม่รู้ว่าพ่อบ้านไม่ชมชอบซูเหยียนความเป็นมาคลุมเครือทั้งรูปร่างหน้าตายังหมดจดงดงามเป็นอันตรายเมื่อรั้งอยู่ข้างกายเขาแน่นอน

          ทว่าเขากลับไม่กลัวแม้ซูเหยียนจะมีวิชาฝีมือทว่าเทียบกับเขาที่ฝึกวรยุทธตั้งแต่เยาว์วัยยังถือว่าอ่อนด้อยกว่ามากและถึงจะมีแผนการร้ายความเป็นไปได้ที่จะกระทำสำเร็จน้อยยิ่งกว่าน้อยเพียงแต่ไม่ทราบว่าซูเหยียนเข้าใกล้เขามีจุดประสงค์อันใด

          “นายท่านเชิญล้างหน้าขอรับ” เนื่องจากพ่อบ้านออกไปแล้วซูเหยียนในใจยังคงรู้สึกตื่นเต้นตุ้มๆต่อมๆเอ่ยวาจาผะแผ่ว

          ซูเหยียนรู้ว่าพ่อบ้านเกลียดเขาถึงได้ปลุกเขาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างทว่าเพื่อเจ้าเหมียวแล้วเขาจะฝืนทนทำภารกิจอันหนักอึ้งนี้ให้สำเร็จ  ยังดีที่นายท่านตี๋ผู้นี้นอกจากนิสัยเย็นชาไปบ้างแต่ให้อยู่ร่วมกันนั้นไม่ยากเย็นเกินไป

          กอปรกับยังไม่ทราบว่าพวกเขาจับเจ้าเหมียวมาทำไมกันแน่หวังว่าคงไม่ได้ถูกใจหนังของเจ้าเหมียวเข้าจริงๆ …

          ตี๋เยวี๋ยนฮว่าล้างหน้าเสร็จแล้วรอซูเหยียนมายกอ่างน้ำออกไปรอครู่หนึ่งไม่เห็นผู้คนเข้ามาจึงหันศีรษะกลับไปมองก็เห็นซูเหยียนกำลังมองแผ่นหลังเขาอย่างเหม่อลอย

          “ซูเหยียนซูเหยียน” เขาร้องเรียกอยู่หลายคราอีกฝ่ายไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองตี๋เยวี๋ยนฮว่าสีหน้าทะมึงทึง

          “ขะขอรับ!” 

          ซูเหยียนได้สติจากเสียงเรียกของตี๋เยวี๋ยนฮว่าเขาวิ่งเข้าไปยกอ่างน้ำไหนเลยจะทราบว่าตนรีบร้อนลนลานเกินไปจึงไม่ทันระวังตัวชนเข้ากับแขนของตี๋เยวี๋ยนฮว่าน้ำในอ่างสาดรดไปบนร่างสูงใหญ่

          “ขะ…ขอประทานอภัยขอรับ…บ่าวไม่ได้ตั้งใจ…” เขาหดคอหวาดผวาก้มศีรษะมองรอยเปียกชื้นผืนใหญ่ตรงกลางอกของตี๋เยวี๋ยนฮว่าไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าเขา

          “ช่างเถอะไปหยิบเสื้อผ้าสะอาดในตู้มาให้ข้า” ตี๋เยวี๋ยนฮว่ามองดูรอยเปียกผืนใหญ่ตรงกลางอกสีหน้าบึ้งตึงขึ้นเล็กน้อย

          ไม่ทราบว่าซูเหยียนเจตนาหรือไม่ขนาดแค่ยกอ่างน้ำยังเกิดเรื่องราวได้แล้ววาจาอวดอ้างประโคมโม้ว่าสิ่งใดล้วนกระทำได้ก่อนหน้านี้เล่าคิดเสียเถอะว่าเจ้าเด็กนี่ซื่อบื้อโง่งมก็แล้วกัน

          “ขอรับข้าจะไปเดี๋ยวนี้” ซูเหยียนรีบร้อนวางอ่างน้ำลงไปเลือกค้นชุดคลุมยาวในตู้ยื่นส่งไปตรงหน้าตี๋เยวี๋ยนฮว่ายังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองเขา

          “ต้องให้เจ้านายเช่นข้าจัดการด้วยตนเองหรือ?” เมื่อเห็นเขายืนนิ่งค้างเป็นสากกระเบืออยู่ครู่ใหญ่สีหน้าตี๋เยวี๋ยนฮว่ายิ่งไม่น่าดูขึ้นไปอีก

          “บ่าวจัดการเองขอรับ” ซูเหยียนเบ้ปาก

          ตอนที่อยู่กับอาจารย์หน้าที่ของเขาอย่างมากคือทำความสะอาดห้องหับดูแลยาสมุนไพรเรื่องผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเขาไม่เคยกระทำมาก่อน

          แม้รู้สึกขัดใจอยู่บ้างทว่าเขารู้ว่าไม่อาจขัดคำสั่งของตี๋เยวี๋ยนฮว่าได้ทำได้เพียงแกะสายรัดเอวถอดชุดที่เปียกออกค่อยสวมเสื้อผ้าแห้งสะอาดเข้าไปก่อนจัดการผูกรัดสายคาดเอวใหม่ทำงานมือเท้าเป็นระวิงอยู่ครู่ใหญ่ก็พอถูไถจนเสร็จสิ้น

          ตี๋เยวี๋ยนฮว่ามองชายผ้าที่ถูกเขาทำยับยู่ยี้เรียวคิ้วคมเข้มยิ่งขมวดเข้าหากันแผ่รังสีเย็นเยียบสะกดผู้คนทว่ายังไม่ได้ระเบิดออก

          “นายท่านเรียบร้อยแล้วขอรับ” ซูเหยียนรู้สึกเย็นวูบขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุคิดยื่นมือออกไปลูบชายเสื้อให้เรียบกลับถูกตี๋เยวี๋ยนฮว่าคว้าจับไว้หยุดยั้งไม่ให้เขาลูบจับ

          “ไม่ต้องแล้ว” เงอะงะงุ่นง่านจริงๆเรื่องเล็กน้อยแค่นี้กลับใช้เวลาจัดการเสียครึ่งค่อนวันด้านนอกยังมีเรื่องราวรอให้เขาไปสะสางจัดการ

          “ไม่มีงานของบ่าวแล้วใช่ไหมขอรับ?” ซูเหยียนลูบหลังศีรษะมองตี๋เยวี๋ยนฮว่าอย่างเหม่อลอย

          “ไปฝนหมึกที่ห้องหนังสือ” ตี๋เยวี๋ยนฮว่าไม่มีวันปล่อยให้เขาได้ทำตัวสบายว่างงานมือใหญ่สะบัดมือขับไล่เขาออกไป

          ซูเหยียนคอตกส่งเสียงฟึดฟัดขัดใจครู่หนึ่งก่อนออกจากห้องไปตี๋เยวี๋ยนฮว่ามองแผ่นหลังเล็กก่อนส่ายศีรษะช้าๆ

          เจ้าเด็กนี่ช่างไร้เดียงสานักในหัวคิดอ่านอันใดล้วนเขียนไว้บนหน้าหากซูเหยียนเป็นคนที่ฝ่ายศัตรูส่งแฝงตัวเข้ามาจริงเช่นนั้นอีกฝ่ายคงประมาทเขาเกินไปถึงได้ส่งเจ้าหนอนซื่อบื้อผู้นี้เข้ามา

          ทว่าเรื่องทั้งหมดยังต้องรอการตรวจสอบอย่างไรก็ตามเรื่องราวเกี่ยวข้องกับลัทธิหนึ่งฟ้าทั้งหมดเขาไม่อาจผลีผลามทำการใหญ่ไม่เช่นนั้นเมื่อกลับลัทธิไปอาจารย์ต้องมีโทสะเป็นแน่ 

⧫⧫⧫ 

          เวลาผ่านไปไม่นานซูเหยียนพบว่าสิ่งที่คิดไว้ไม่เป็นไปตามแผนคนแฝงตัวเข้ามาได้แล้วทว่าวันหนึ่งๆทำงานยุ่งวุ่นวายตั้งแต่เช้าจรดเย็นแทบไม่ได้หยุดพักจะเอาเวลาว่างจากงานที่ไหนไปเสาะหาเจ้าเหมียวเล่า

          สิ่งที่ทำให้เขาปวดเศียรเวียนเกล้ามากที่สุดคือช่วงเที่ยงของวันนี้พ่อบ้านใหญ่นำหนังสือสัญญาทาสมาหาเขาบังคับให้เขาลงนามบนหนังสือสัญญา

          เขาลงนามลงไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ทว่าโชคยังเข้าข้างเขาตัวอักษรเหยียนในชื่อเขานั้นเดิมทีต้องมีสามขีดทว่าเขาเขียนตวัดฝีพู่กันติดๆกันเพียงสองขีด (5) พ่อบ้านใหญ่กวาดตาดูลวกๆรอบหนึ่งไม่พบพิรุธก็เก็บหนังสือสัญญากลับไป

          ยามนี้ฟ้ามืดลงแล้วซูเหยียนรับประทานอาหารเย็นเสร็จไม่รอให้ตี๋เยวี๋ยนฮว่าเอ่ยอันใดก็พาตนเองกลับไปหลบในห้องหับ

          ซูเหยียนนอนหงายอยู่บนเตียงไม้นวดเฟ้นไหล่ที่ปวดเมื่อยร้องโอดโอยคำหนึ่ง “เหนื่อยจะตายอยู่แล้วมันใช่การใช้ชีวิตในหนึ่งวันของมนุษย์รึไง”

          จะว่าเขาแอบอู้งานก็ได้ไร้เรี่ยวแรงก็ดีจะอย่างไรเขาก็ไม่คิดขยับตัวแล้วอยู่ในคฤหาสน์สกุลตี๋หนึ่งวันยังเหน็ดเหนื่อยกว่าอยู่ในหุบเขาอีกเท้าแทบไม่ห่างพื้นน้ำท่าแทบไม่ได้ดื่มใช้งานเขาอย่างกับม้ากับวัว

          แต่ยังมีข้อดีอยู่บ้างอย่างน้อยได้สำรวจโครงสร้างภายในคฤหาสน์ส่วนหนึ่งผู้คนในคฤหาสน์ต่างทราบว่าเขาเป็นบ่าวรับใช้ของตี๋เยวี๋ยนฮว่าแม้จะแปลกใจกับการปรากฏตัวของเขาทว่าผ่านไปไม่นานก็ทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนอย่างนั้นนั่นทำให้เขาสามารถไปไหนมาไหนในคฤหาสน์ได้อย่างอิสระ

          แน่นอนว่าเขาไม่รู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นตี๋เยวี๋ยนฮว่าวางแผนไว้ทุกหนทุกแห่งในคฤหาสน์ล้วนมีคนคอยสอดส่องจับตาดูเขาแค่เขามองไม่เห็นเท่านั้น

          “ซูเหยียนเจ้าแอบอู้งานอีกแล้วเอาแต่กินไม่ทำงาน…ยังไม่รีบลุกขึ้นมาอีกนายท่านเรียกหาเจ้าแล้ว” เพิ่งพักหายใจหายคอได้ครู่หนึ่งพ่อบ้านใหญ่ปรากฏตัวดั่งผีสางตามรังควานเจอหน้ากันก็ต้องดุด่าว่ากล่าวเขารอบหนึ่ง

          “ข้าจะรีบไป” เขาไม่อยากโต้เถียงกับผู้อาวุโสกว่าทำลายแผนการใหญ่ที่จะช่วยเจ้าเหมียวฝืนกลืนวาจาประชดประชันต่างๆลงไป

          อู้งานอันใดอีก? เขาแค่นอนยืดเส้นยืดสายสักเล็กน้อยคนตายยังได้หยุดพักหายใจนับประสาอะไรกับคนเป็นเช่นเขา?

                    เขาซอยเท้าย้ำถี่จนเกือบวิ่งมาถึงหน้าห้องตี๋เยวี๋ยนฮว่ามองลอดประตูที่แง้มอยู่เข้าไปเห็นเพียงแสงสลัวจากตะเกียงตี๋เยวี๋ยนฮว่าถอดเสื้อนอกออกกำลังนั่งอ่านตำราอยู่ใต้แสงตะเกียงไม่ทราบว่ากำลังอ่านอันใดกระทั่งดวงตายังไม่กะพริบทุ่มเทสมาธิทั้งหมดลงไปกับตัวอักษรอย่างนั้น

          “มาแล้วก็เข้ามา” ตี๋เยวี๋ยนฮว่าไม่ยอมเงยศีรษะพลิกหน้ากระดาษในมืออ่านต่อไป

          “เมื่อครู่ข้ากลับห้องไปดื่มน้ำอึกหนึ่งจึงมาสายขอรับ” เขารีบเปิดประตูก้าวเข้าไปในห้องร้องแก้ต่างให้ตนเอง

          “เจ้าเด็กไร้มารยาทเจ้าต้องเรียกนายท่านและเรียกแทนตนเองว่าบ่าว” พ่อบ้านใหญ่ฟังถ้อยคำของซูเหยียนแล้วเคลื่อนกายมาหยุดยืนอยู่เบื้องหลังเขาเคาะศีรษะเขาคราหนึ่ง

          “ขอรับ” ซูเหยียนเบ้ปากขัดใจ

          “ข้าเมื่อยไหล่เจ้ามานวดให้ข้าที” ตี๋เยวี๋ยนฮว่าเงยศีรษะขึ้นส่งสายตาเป็นสัญญาณให้พ่อบ้านใหญ่ออกไปก่อนจากนั้นก้มหน้าอ่านตำราสืบต่อ

          ซูเหยียนลังเลเล็กน้อยทว่ายังคงก้าวไปเบื้องหน้าหยุดยืนด้านหลังตี๋เยวี๋ยนฮว่าสองมือยื่นออกไปวางบนต้นคอด้านหลังคนตรงหน้าคลำหาจุดเทียนจู้ (6) กดลงไปแผ่วเบา

          สำหรับซูเหยียนแล้วเรื่องนวดถือว่าคุ้นเคยยิ่งครั้นอาจารย์สอนวิชาแพทย์ให้เขาก็ได้สอนวิชากดจุดนวดคลึงให้ด้วยทั้งยังบอกว่ากดตรงจุดไหนนวดคลึงตำแหน่งใดมีผลดีต่อร่างกาย

          “ฝีมือไม่เลวเจ้าเรียนมานานแล้วหรือ?” ซูเหยียนแสดงฝีมือนวดไปราวอี้เคอ (7) ตี๋เยวี๋ยนฮว่าดวงตาหลับพริ้มหรี่ปรือส่งเสียงครางอย่างเคลิบเคลิ้มออกมา

          ดูไม่ออกเลยว่าเจ้าเด็กเงอะงะงุ่นง่านนี้มีฝีมือนวดที่หาจับได้ยากเพียงกดบีบนวดคลึงไม่กี่คราก็ทำให้เขาตัวเบาหวิวล่องลอยดั่งเทพเซียนยามนี้ต้นคอที่เคยปวดเมื่อยรู้สึกดีขึ้นมาก

          “ขอรับตอนเด็กๆท่านแม่ข้าขาไม่ค่อยดีวันไหนฝนตกจะปวดขายิ่งข้าเรียนนวดกดจุดนี้จากแพทย์พเนจรสองสามกระบวนท่า” เขาจะกล้าบอกความจริงได้อย่างไรได้แต่เพิ่มแรงนวดขึ้นอีก

          “เด็กกตัญญูแล้ววรยุทธวิชาของเจ้าก็เป็นแพทย์พเนจรคนนั้นสอนให้หรือ?” ตี๋เยวี๋ยนฮว่าคล้ายเอ่ยถามไปเรื่อยเปื่อย

          “ไม่ใช่ขอรับข้าร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่เด็กท่านแม่จึงส่งข้าไปร่ำเรียนวรยุทธที่สำนักฝึกยุทธในอยู่เมืองหลายปีเมื่อโตขึ้นถึงได้กลับบ้านขอรับ” ซูเหยียนปลุกปลอบความกล้าตอบออกไปเหงื่อไหลโทรมกาย

          วาจายิ่งมากความผิดพลาดก็ยิ่งมากตามนายท่านตี๋ผู้นี้อาจจะขี้สงสัยเกินไปสักหน่อยจับเขาไถ่ถามเป็นเวลานานไม่อาจรับประกันได้ว่าต่อไปเขาจะจับพิรุธอันใดได้

          “อายุยังน้อยทว่ามีความสามารถไม่น้อยดูท่าให้เจ้าเป็นบ่าวรับใช้คงไม่ยุติธรรมกับเจ้าเท่าใด”

          “ไม่ไม่ใช่ขอรับงานบ่าวรับใช้เหมาะสมกับข้ายิ่ง” ซูเหยียนรีบร้อนส่ายศีรษะติดๆกันหวังจะให้ตี๋เยวี๋ยนฮว่าคลายความสงสัย

          ยังคงละเว้นเขาเถอะเป็นบ่าวรับใช้ก็ลำบากอยู่แล้วหากส่งเขาไปทำงานหนักกว่านี้เกรงว่ากระทั่งนอนคงไม่ต้องนอนมันแล้ว

          “นี่ก็ดึกมากแล้วเจ้าคงเหน็ดเหนื่อยแล้วกระมังกลับไปพักผ่อนเถอะคืนนี้ไม่ต้องอยู่ปรนนิบัติเรา” ตี๋เยวี๋ยนฮว่าซึมซับความสบายผ่อนคลายอีกครู่หนึ่งก่อนโบกมือไล่เขาออกไป

          “ขอรับนายท่าน” ซูเหยียนขอบคุณฟ้าดินเป็นการใหญ่ก่อนล่าถอยจากห้องไป

          ตี๋เยวี๋ยนฮว่าเป็นคนดีกว่าที่เขาคิดไว้นักไม่เหมือนกับพ่อบ้านใหญ่ที่สร้างความลำบากให้เขาเสมอนอกจากใบหน้านิ่งขรึมราวน้ำแข็งเขายังหาข้อเสียของตี๋เยวี๋ยนฮว่าไม่พบ

          ซูเหยียนออกไปได้ไม่นานพ่อบ้านใหญ่ปรากฏตัวข้างกายตี๋เยวี๋ยนฮว่าร่างสูงใหญ่ของผู้เป็นนายลุกขึ้นเดินไปหยุดยืนหน้าชั้นหนังสือตรงผนังด้านข้างมือข้างหนึ่งวางลงบนแจกันสีครามก่อนจับหมุนแจกันไปด้านขวาสองรอบชั้นหนังสือเลื่อนเข้าไปด้านหลังเผยให้เห็นทางลับมืดมิดสายหนึ่ง

          “ส่งคนไปจับตาดูซูเหยียนเจ้าเด็กนี่ไม่ธรรมดา” หลังจากออกคำสั่งตี๋เยวี๋ยนฮว่าโน้มกายลอดผ่านทางลับเข้าไป

⧫⧫⧫

          ซูเหยียนไม่ใช่คนที่จะเชื่อฟังผู้อื่นโดยง่ายหลังจากที่เข้าห้องหับพักผ่อนสักครู่หนึ่งอาศัยความมืดมิดยามจื่อ (7) อำพรางตัว ลอบเร้นกายออกมาจากห้อง เริ่มเคลื่อนกายไปรอบด้านอย่างระมัดระวัง

          แม้เป็นยามดึกสงัดทว่าเวรยามของคฤหาสน์ไม่ได้หละหลวมเขาไม่กล้าเคลื่อนไหวโดยพลการจะว่าไปแล้วก็บังเอิญยิ่งเขายังไปไหนได้ไม่ไกลก็ได้ยินเสียงร้องคำรามอันคุ้นเคย

          “เสียงเจ้าเหมียวนี่!” ซูเหยียนตื่นเต้นดีใจขณะกำลังติดตามไปตรวจสอบอย่างละเอียดเบื้องหลังพลันแว่วเสียงบุรุษทุ่มต่ำดังมา 

          “ซูเหยียนดึกๆดื่นๆไม่หลับมไม่นอนออกมาทำการอันใด?”

          เขาหันหลังกลับไปพบพ่อบ้านใหญ่ที่เกลียดชังเขาวินาทีนั้นใบหน้าเขาขาวซีดสงบใจก่อนร้องตอบ “ท่านพ่อบ้านใหญ่ข้าปวดปัสสาวะรีบร้อนออกมาเข้าส้วมขอรับ”

          “ห้องส้วมไม่ได้อยู่ทางนี้”

          “ข้าไม่ค่อยได้ออกมาข้างนอกไม่คุ้นทางอยู่บ้างจึงได้หลงทางขอรับ” ซูเหยียนลูบศีรษะป้อยๆแสร้งสะดุ้งตกใจอย่างโง่งม

          “หึเช่นนั้นเจ้ายังไม่รีบไปอีก”

          “ขะขอรับ”

          ซูเหยียนวิ่งลนลานมุ่งไปยังห้องส้วมในใจลอบด่าบรรพบุรุษสิบแปดชั่วโคตรของพ่อบ้านใหญ่รอบหนึ่งดูท่าคืนนี้คงออกมาข้างนอกอีกไม่ได้แล้ว

          เขารีบเร่งจากไปจึงไม่ได้สังเกตเบื้องหลังของพ่อบ้านใหญ่ว่ามีเงาร่างสูงใหญ่ผู้หนึ่งยืนอยู่เป็นเจ้าของคฤหาสน์สกุลตี๋…ตี๋เยวี๋ยนฮว่า

          “เจ้าทำเขาตกใจแล้ว” ตี๋เยวี๋ยนฮว่าเม้มริมฝีปากบางเอ่ยอย่างไม่พอใจ

          “บ่าวเพียงกลัวว่าเขาจะรู้ความลับมากเกินไปดังนั้นจึง…”

          “เรารับเขาเข้ามาต้องการทราบว่าเขามีจุดประสงค์อันใดเจ้ากระทำเช่นนี้กลับทำลายแผนของเรา”

          “ขอประทานอภัยครั้งหน้าบ่าวไม่กล้าแล้วขอรับ” พ่อบ้านใหญ่รีบก้มหน้าน้อมรับความผิด

          ตี๋เยวี๋ยนฮว่าพลันฉุกนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ขมวดคิ้วพลางเอ่ยถาม “เสียงคำรามเมื่อสักครู่คือเรื่องราวใด?”

          “เรียนท่านประมุขน้อยเป็นเสียงของเสือขาวตัวหนึ่งที่เจ้าสำนักมังกรเขียวส่งมาให้ท่านเมื่อไม่นานมานี้รอฝึกจนเชื่องแล้วจะส่งมอบให้ท่านเป็นของขวัญวันเกิดขอรับ” พ่อบ้านใหญ่เหงื่อไหลโทรมหน้า

          “อ้อเสือขาวตัวนั้นจับมาจากที่ใด?” นัยน์ตาทอประกายตี๋เยวี๋ยนฮว่าไถ่ถามสืบต่อ

          “ได้ยินมาว่าจับมาจากในป่าเปลี่ยวร้างห่างไกลแห่งหนึ่งเจ้าสำนักมังกรเขียวกล่าวว่าเสือขาวเป็นสัตว์แสนรู้เข้าใจภาษามนุษย์สิ้นเปลืองความคิดไปมากมายกว่าจะจับเสือตัวนี้ได้”

          “เข้าใจภาษามนุษย์…เจ้าเสือตัวนี้อาจมีเจ้าของหรือผ่านไปสักระยะหนึ่งเจ้าของอาจเสาะหาติดตามมาถึงที่นี่” ตี๋เยวี๋ยนฮว่าไม่ได้ดีใจกับของขวัญชิ้นนี้สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม

          “เมื่อค้นหามาถึงที่นี่แล้วอย่างไรพวกเราลัทธิหนึ่งฟ้ายังต้องกลัวอันใดอีกหรือ”

          “ปัญญาชนไม่ควรยึดถือสิ่งของของผู้อื่นมาเป็นของตนถึงจะเป็นสัตว์เดรัจฉานเมื่อมีเจ้าของและเจ้าของมันเสาะหามาถึงก็ส่งมอบกลับคืนไป” ตี๋เยวี๋ยนฮว่าส่ายศีรษะไม่เห็นด้วยกับความคิดของพ่อบ้านใหญ่

          หากเขาคาดเดาไม่ผิดพลาดซูเหยียนคงได้ยินเสียงคำรามของเสือขาวจึงติดตามมาทางนี้ใบหน้าแสดงความตื่นเต้นดีใจเกรงว่าเพื่อเสาะหาเจ้าเสือตัวนี้จึงมายังที่นี่ทว่าเพราะผู้คุ้มกันคฤหาสน์มีวรยุทธแกร่งกล้าเข้มแข็งคราแรกที่เขาลอบเข้ามาจึงไม่ได้เบาะแสอันใดจากนั้นได้ปลอมแปลงเป็นขอทานแฝงตัวเข้ามา

          ช่างเป็นเด็กที่เจ้าเล่ห์ซุกซนเสียจริงทราบว่าต้องใช้ความคิดไม่อาจใช้กำลังแย่งชิงน่าเสียดายที่คู่มือคือเขาตี๋เยวี๋ยนฮว่าปรารถนาชัยชนะนั้นไม่ง่ายนัก!

          “ท่านประมุขน้อยกล่าวได้ถูกต้อง”

          ซูเหยียนไม่กล้ารั้งรออยู่นานเมื่อออกมาจากห้องส้วมก็รีบตรงกลับไปยังห้องของตนปิดประตูห้องด้วยความระทึกตื่นเต้นแผ่นหลังอิงแนบกับประตูมือกำเป็นหมัดแน่น

          ความพยายามของเขาไม่เสียเปล่าแม้จะลำบากยุ่งยากจนหัวหมุนทว่าก็ได้เบาะแสของเจ้าเหมียวแล้ว

 ⧫⧫⧫

          แม้การเคลื่อนไหวครั้งนี้ล้มเหลวทว่าซูเหยียนก็ไม่ยอมแพ้โดยง่ายเวลาผ่านไปสองวันเขาแอบลอบออกไปกลางดึกไม่รู้ตัวเลยว่าความเคลื่อนไหวทุกย่างก้าวของตนถูกรายงานต่อตี๋เยวี๋ยนฮว่าตั้งแต่ต้นแล้ว

          ครานี้เขาพบว่าการคุ้มกันของคฤหาสน์หละหลวมลงไปมากกว่าคราที่แล้วทำให้เขาเข้าถึงบริเวณที่ได้ยินเสียงคำรามของเจ้าเหมียวดังแว่วมาได้ง่ายดายทว่าเมื่อถึงสถานที่นั้นแล้วเพียงกวาดตามองก็รู้สึกโง่งมยิ่งนี่คือสวนดอกไม้ชัดๆไม่ใช่ห้องขังดังที่คาดคิดไว้

          “เจ้าเหมียวเจ้าอยู่ที่ใดกัน?” เขาพึมพำกับตนเองเดินค้นหาในสวนดอกไม้ไม่หยุด

          จิตใจเขาจดจ่อกับการค้นหาเจ้าเหมียวไม่ได้สังเกตเห็นเงาดำสายหนึ่งหยุดยืนอยู่ไม่ไกลเงาดำสายนี้ติดตามเขามาตั้งแต่ออกมาจากห้องจนมาถึงที่แห่งนี้

          ขณะที่ซูเหยียนกำลังเดินวนเวียนงุ่นง่านค้นหาวุ่นวายอยู่นั้นได้ยินเสียงร้องคำรามสะท้านหูลอดออกมาจากสวนดอกไม้ครานี้เขาได้ยินชัดเจนยิ่งเสียงไม่ได้มาจากรอบด้านแต่เป็นดังลอดมาจากใต้พื้นดิน

          “เจ้าเหมียวข้ามาช่วยเจ้าแล้ว” เขาตื่นเต้นดีใจยิ่งรีบตั้งสติกำหนดใจให้สงบลง

          เสียงคำรามแว่วขึ้นมาจากใต้ดินเช่นนั้นแสดงว่าสถานที่กักขังเจ้าเหมียวจะต้องอยู่ข้างล่างเชื่อว่าทางเข้าน่าจะอยู่บริเวณรอบๆนี้

          เรื่องราวไม่ได้ง่ายดายดั่งที่คิดไว้เขาค้นหาทางเข้าอยู่ครู่ใหญ่ก็ยังหาไม่พบร้อนรนจนหลั่งเหงื่อไหลย้อยเขาทรุดกายนั่งตรงหน้าโต๊ะหินในสวนดอกไม้คิดนั่งพักสักหน่อยค่อยค้นหาต่อ

          ขณะลุกขึ้นร่างกายชนเข้ากับมุมโต๊ะโดยไม่ได้ตั้งใจใครจะรู้โต๊ะหินพลันส่งเสียงครืดคราดหมุนคว้างสองรอบพื้นใต้เท้าพลันปรากฎหลุมดำมืดขนาดใหญ่เขาไม่ทันได้เคลื่อนกายหลบก็หล่นร่วงลงไปในทางลับเบื้องล่าง

          “กำลังคิดชมเชยว่าเป็นเด็กฉลาดยิ่งนี่กลับโง่งมจนตนเองยังตกลงไปด้วย” เงาร่างสูงใหญ่ก้าวออกมาจากที่ซ่อนเป็นตี๋เยวี๋ยนฮว่าที่ติดตามเขามา

          เขาติดตั้งกลไกเปิดปิดทางเข้าห้องลับไว้ใต้ดินมีห้องลับอยู่หลายห้องหนึ่งในนั้นใช้กักขังเสือขาวยักษ์ที่เพิ่งส่งเข้ามา

          เพราะปฏิกิริยาผิดปรกติของซูเหยียนในวันนั้นตี๋เยวี๋ยนฮว่าจึงได้สอบถามเจ้าสำนักมังกรเขียนอย่างละเอียดว่าเสือขาวยักษ์ตัวนั้นมีความเป็นมาอย่างไรจึงยิ่งมั่นใจว่าซูเหยียนคือเจ้าของเสือขาวยักษ์ตัวนี้อย่างแน่นอน

          ตี๋เยวี๋ยนฮว่าไม่ได้รุกถามซูเหยียนโดยตรงการปรากฏตัวของซูเหยียสร้างความสงสัยให้เขาไม่น้อยแต่ก็สร้างความสนุกสนานสำราญใจให้เขาที่หลายปีมานี้เอาแต่ฝึกวิชาฝีมือดังนั้นเขาจึงตัดสินใจให้โอกาสซูเหยียนสักครั้งดูว่าซูเหยียนจะหาสถานที่กักขังเจ้าเสือขาวพบหรือไม่

          ซูเหยียนร่วงตกลงมาร่างกายกระแทบพื้นหนักหน่วงศีรษะมึนงงดวงตาสองข้างพร่างพรายไปด้วยประกายดาวระยับร่างฟุบอยู่บนพื้นไม่กล้าส่งเสียงร้องโอดโอยเจ็บปวดฝืนพยุงเอวลุกขึ้นยืนเพิ่งเห็นว่ารอบด้านมืดมิดมองไม่เห็นนิ้วทั้งห้าทว่าเขาน่าจะมาถูกที่แล้ว

          “เจ้าเหมียวเจ้าอยู่ที่ไหน?” ซูเหยียนร้องตะโกนออกมาไม่ดังนักเพียงหวังว่าเจ้าเหมียวจะได้ยินเสียงของเขาแล้วส่งเสียงร้องตอบกลับมา

          ฮว่า———

          เป็นดังไปดังคาดเสียงคำรามโกรธเกรี้ยวของเจ้าเหมียวดังลอดออกมาจากในทางลับเมื่อตั้งใจฟังพบว่าดังมาจากทางขวาไม่ไกลตรงนั้นคล้ายมีแสงสว่างอยู่จุดหนึ่งเขารีบพุ่งตัวไปด้านนั้นราวลูกธนูหลุดจากแหล่ง

          “เจ้าเหมียว!” ซูเหยียนร้องเสียงดังด้วยความตื่นเต้นดีใจ

          คุกใต้ดินอันมืดสลัวเปลวตะเกียงน้ำมันเหลืองอ่อนเลือนรางวูบไหวเห็นเพียงเสือขาวยักษ์ขนาดเท่าครึ่งช่วงตัวมนุษย์ถูกขังอยู่ในกรงเหล็กขนาดใหญ่เมื่อเห็นซูเหยียนมันร้องคำรามและกระแทกกรงเหล็กกล้าไม่หยุด

          นี่ไม่ใช่เจ้าเหมียวของเขาแล้วจะแมวตัวไหน!

          “เจ้าเหมียวไม่ต้องร้องแล้วข้าจะช่วยเจ้าออกมาเดี๋ยวนี้” เขายื่นมือลอดผ่านซี่กรงที่มีขนาดความหนาเท่าหัวแม่มือเข้าไปลูบไล้ศีรษะใหญ่เป็นการปลอบประโลมมัน

          เจ้าเหมียวได้ยินวาจาของเขาก็ไม่ได้ร้องอีกหมอบร่างลงอย่างเชื่องเชื่อฟังดวงตาหรี่ปรือรับสัมผัสลูบไล้จากเขาบางคราก็แลบลิ้นเลียมือเขา

          “ดูท่าคงเป็นสัตว์เลี้ยงของเขาจริงๆ” ตี๋เยวี๋ยนฮว่าพยักหน้าน้อยๆเร้นกายอยู่ในความมืดไม่ได้ปรากฏตัวออกไปเปิดโปงซูเหยียน

          ไม่ช้าก็เร็วล้วนต้องปล่อยเจ้าเสือตัวนี้ไปทว่าเขาต้องการดูว่าซูเหยียนจะมีวิธีการใดปล่อยเสือขาวยักษ์ออกมาจากกรงเจ้าสำนักมังกรเขียวให้กุญแจไขสลักกรงนั้นแก่เขาตั้งแต่แรกแล้ว

          ซูเหยียนก้มหน้าก้มตาขยับสับหมุนสลักกลอนขนาดใหญ่ไปมาอยู่ครึ่งชั่วยาม (9) ยังคงไม่สามารถไขออกได้ เจ้าเหมียวแสดงอาการกระวนกระวายเล็กน้อย เดินวนไปวนมาอยู่ในกรง บางคราร้องคำรามเสียงต่ำออกมา

          “ทำอย่างไรดีไขไม่ออกจะยอมแพ้เช่นนี้หรือ?” เหงื่อไหลจนชุ่มโชกแผ่นหลังยังคงไม่สามารถทำอันใดได้

          จะพยายามทำต่อไปหรือพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่…

          หากพยายามต่อไปเกรงว่าฟ้าคงสว่างเสียก่อนกอปรกับเขาไม่รู้ว่าจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไรหากออกไปไม่ได้เกรงว่าพรุ่งนี้พ่อบ้านใหญ่จะต้องรู้ว่าเขาหายไปและต้องเสาะหามาถึงที่นี่ในไม่ช้า…

          ทว่าหากยอมล่าถอยตอนนี้ผู้ใดจะทราบได้ว่าพรุ่งนี้เจ้าเหมียวจะถูกทำร้ายหรือไม่?

          เผชิญกับสองทางเลือกอันยากลำบากเขาไม่รู้ว่าต้องเลือกอย่างใดดี!

          หยดเหงื่อไหลจากขมับทั้งสองข้างลงมาไม่หยุดเขายกมือขึ้นปาดเช็ดเหงื่อข้างขมับเผยลำแขนขาวสะอาดเกลี้ยงเกลาดังหยกครึ่งหนึ่งตำแหน่งข้อมือพลันปรากฏรอยปานสีแดงเข้มลักษณะเหมือนมีมาแต่กำเนิดมองดูแล้วรูปร่างคล้ายดอกกล้วยไม้ยังไงอย่างงั้น

          ตี๋เยวี๋ยนฮว่าที่หลบซ่อนตัวในที่มืดสีหน้าแปรเปลี่ยนไปเมื่อเห็นปานแดงรูปร่างคล้ายดอกกล้วยไม้ดวงตาราวกับมีประกายไฟจุดติดอย่างนั้นเขาเพ่งสายตาเร่งร่อนไปที่แขนของซูเหยียนตื่นเต้นจนทั้งร่างสั่นสะท้าน

          ตี๋เยวี๋ยนฮว่ากลับสู่ท่าทีปรกติอย่างรวดเร็วใบหน้านิ่งเฉยเย็นชาก้าวเดินออกมาจากมุมมืดเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “ต้องการความช่วยเหลือหรือไม่?”

          “เจ้า…ตี๋เยวี๋ยนฮว่า!” ซูเหยียนร้องตะโกนออกมาด้วยความตกใจทั้งร่างถอยกรูดไปด้านหลังแผ่นหลังชนเข้ากับกรงเหล็กกล้าอย่างแรงซ้ำรอยแผลเดิมเจ็บปวดจนน้ำตาเล็ด

          “ไม่เรียกข้าว่านายท่านแล้วหรือ?” ตี๋เยวี๋ยนฮว่าก้าวเข้าหาเขาเชื่องช้าในมือถือม้วนกระดาษชุดจุดไฟทำให้ห้องลับสว่างขึ้นมา

          “คนของเจ้าจับเจ้าเหมียวมาข้าปลอมตัวเป็นขอทานเข้ามาในคฤหาสน์ไม่ได้มีเจตนาร้ายเพียงคิดช่วยเจ้าเหมียวออกไปเท่านั้น” ยามนี้คิดปิดบังอย่างไรก็คงปิดไม่มิดซูเหยียนกัดฟันแน่นเช่นนั้นเผยไต๋ให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลย 

          “เรียกมันว่าเจ้าเหมียวเจ้าเลี้ยงมันมาหรือ?” สายตาของตี๋เยวี๋ยนฮว่ายังไม่ละจากข้อมือของซูเหยียน

          “ใช่แล้วข้ากับเจ้าเหมียวโตมาด้วยกันสนิทชิดเชื้อเหมือนเป็นพี่น้องข้าจะไม่ยอมให้เจ้าทำร้ายมัน” ซูเหยียนกางแขนปกป้องกรงใหญ่เบื้องหลังน่าเสียดายที่ร่างกายเขาผอมบางบดบังเจ้าเสือยักษ์ได้แค่ครึ่งตัวเท่านั้น

          “เราเคยบอกว่าจะทำร้ายมันหรือเราเหมือนคนชั่วช้าเลวทรามเช่นนั้นเชียว?” ตี๋เยวี๋ยนฮว่าส่ายศีรษะ

          ในความเป็นจริงแล้วอาศัยเพียงรอยปานแดงนี้ไม่มีทางยืนยันได้ว่าเด็กหนุ่มใบหน้างดงามตรงหน้าเป็นคนคนเดียวกันกับที่เขาตามหาอยู่เขายอมฆ่าผิดร้อยคน มิอาจปล่อยไปแม้สักคนเดียว (10) เขาตามหาคนที่อาจารย์ต้องการมาหลายปีแล้วยังมิพบ ประจวบเหมาะได้พบกับซูเหยียน เขายังต้องตรวจสอบให้ได้ข้อเท็จจริงเสียก่อนจึงตัดสินใจ

          “นายท่านตี๋ข้าทราบว่าท่านไม่ได้ขาดแคลนเงินทองขอเพียงท่านปล่อยเจ้าเหมียวเงินทองเท่าใดข้าก็ยินยอมหามาให้ท่าน” ซูเหยียนได้ยินถ้อยคำของตี๋เยวี๋ยนฮว่าระบายลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก

          ตี๋เยวี๋ยนฮว่าตาคมหลุบหรี่พลางเอ่ยถาม “อย่างนั้นหรือเจ้าดูไม่คล้ายลูกหลานเศรษฐีมีอันจะกินแม้แต่น้อย”

          “ข้าไม่มีเงินทองแต่อาจารย์ข้ามีอาจารย์ข้าคือประมุขแห่งหุบเขาหมอเทวดา” วาจาง่ายดายเพียงสองสามประโยคซูเหยียนก็เอานามอาจารย์ออกมาขายเสียแล้วทำเอาตี๋เยวี๋ยนฮว่าหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้

          ยังดีที่เขาไม่ใช่คนเลวไม่เช่นนั้นคงจับตัวซูเหยียนไว้ข่มขู่บีบบังคับอาจารย์เขานี่คงได้ผลกำไรไม่น้อย

          “เจ้าไม่เชื่อ?” ซูเหยียนสองตาถลึงมองเขาหอบหายใจฟึดฟัด

          ก่อนออกจากหุบเขาอาจารย์สั่งว่าหากพบเจอเรื่องราวยากลำบากให้ประกาศนามหุบเขาออกไปเหตุใดจึงไม่ได้ผลเล่า?

          “เชื่อสิเหตุใดเราจะไม่เชื่อเจ้าแต่เราไม่ได้ขาดแคลนเงินทอง” ตี๋เยวี๋ยนฮว่าไม่มีท่าทางสนใจปฏิเสธเขาอย่างหมดจดชัดเจน

          “เช่นนั้นท่านต้องการสิ่งใด?” ซูเหยียนกัดริมฝีปากล่างนัยน์ตาแดงระเรื่อจ้องมองตี๋เยวี๋ยนฮว่า

          เพียงหวังว่าสิ่งที่ตี๋เยวี๋ยนฮว่าต้องการไม่ได้สูงค่ายากเย็นเกินไปไม่เช่นนั้นเขาคงรับผิดชอบไม่ไหวหากอาจารย์รู้เข้าเกรงว่าคงหนีไม่พ้นถูกด่าทอรอบหนึ่ง

          “คนมีความสามารถรอบกายข้ามีไม่น้อยขาดเพียงบ่าวรับใช้ฉลาดเฉลียวว่านอนสอนง่ายผู้หนึ่งหลายวันมานี้ข้าเห็นเจ้าปฏิบัติหน้าที่ได้ดียิ่งให้เจ้าทำหน้าที่นี้ต่อไปเป็นอย่างไร?” เห็นท่าทางน่าสงสารของเขาตี๋เยวี๋ยนฮว่าในใจเกิดความคิดกลั่นแกล้งเล่นสนุกกับเขาขึ้นมา

          ซูเหยียนน่าเล่นกว่าเหล่าศิษย์ลัทธิที่เขาเคยเจอมายิ่งนักดูก็รู้ว่าเกรงกลัวเขาชัดๆกลับแสร้งทำเป็นไม่กลัวกระทั่งเสนอเงินทองซื้อเขา

น่าสนใจน่าสนใจยิ่ง!

          “ไม่ได้ข้ายังมีเรื่องที่ต้องกระทำรั้งอยู่ที่นี่ไม่ได้” ซูเหยียนตะโกนปฏิเสธข้อเสนอของตี๋เยวี๋ยนฮว่าเสียงดัง

          เขายังต้องออกไปไขปริศนาสืบหาความเป็นมาของตนเองเมื่อเวลายิ่งผ่านไปนานยิ่งทวีความยุ่งยากหากถึงเวลาหนึ่งตี๋เยวี๋ยนฮว่าเปลี่ยนความคิดเล่าเขากับเจ้าเหมียวคงจบกัน

          “ไม่ตกลงก็แล้วไปเถอะเมื่อวานพ่อบ้านเพิ่งบอกเราว่าโถงใหญ่ขาดเก้าอี้หนังเสือผืน…” ตี๋เยวี๋ยนฮว่าเอ่ยอย่างมีเปรียบข่มขู่คุกความเขาอย่างเปิดเผย

          “ชะช้าก่อนข้ารับปากเจ้าก็ได้แต่ข้าจะเป็นบ่าวรับใช้ท่านไปตลอดชีวิตไม่ได้ท่านกำหนดระยะเวลามา” เขาร้องตัดบทพูดของตี๋เยวี๋ยนฮว่าอย่างรวดเร็ว

          “หนึ่งปี” ตี๋เยวี๋ยนฮว่ายกนิ้วชี้ขึ้น

          ระยะเวลาหนึ่งปีน่าจะเพียงพอให้เขาสืบหาความเป็นมาของซูเหยียนได้หากซูเหยียนไม่ใช่คนที่เขากำลังตามหาเขาจะส่งซูเหยียนและเจ้าเหมียวออกไปจากคฤหาสน์ทันที

          “ไม่ได้นานเกินไปอย่างมากสามเดือน” ซูเหยียนไม่ยอมรับข้อเสนอทั้งยังต่อรองเวลากับเขา

          “ครึ่งปีอย่าลืมว่าเจ้าเหมียวอยู่ในกำมือของข้า”

          “ได้ครึ่งปีก็ครึ่งปีท่านรีบปล่อยเจ้าเหมียวออกมา” 

          “เมื่อครบครึ่งปีเราจะปล่อยมันออกมาเอง” ตี๋เยวี๋ยนฮว่ารู้สึกว่าวันนี้เขาเอ่ยวาจามากที่สุดวันหนึ่งเมื่อเทียบกับที่แล้วมาอดเหม่อมองซูเหยียนไม่ได้

          ภายใต้แสงไฟส่องสว่างดวงตางดงามของเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยไฟโทสะแฝงความร้อนรนกังวลใจหยาดน้ำตาแวววาวคลอนัยน์ตาไหวระริกราวกับสัตว์เล็กถูกสัตว์ตัวใหญ่กลั่นแกล้งอย่างไรอย่างนั้นท่าทางน่าสงสารเวทนาเช่นนี้ทำให้จิตใจเขาสั่นไหวรุนแรงยิ่ง

          “ท่านประมุขน้อยเกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ!” ระหว่างที่พวกเขาทำข้อตกลงกันร่างพ่อบ้านใหญ่มุ่งตรงมายังพวกเขาแหกปากร้องตะโกนเรียกท่านประมุขก่อนคุกเข่าลงตรงหน้าตี๋เยวี๋ยนฮว่า

          “ท่านประมุขน้อย?” ซูเหยียนตื่นตะลึงจ้องมองตี๋เยวี๋ยนฮว่าอ้าปากค้าง

          เขาไม่ใช่นายท่านตี๋แห่งคฤหาสน์สกุลตี๋หรอกหรือไฉนพริบตาเดียวก็แปรเปลี่ยนเป็นท่านประมุขน้อยได้? 

          พลันมีเสียงอุทานด้วยความตกใจของพ่อบ้านใหญ่ดังขึ้นมาในคุกใต้ดิน “ไฉนเจ้ามาอยู่นี่?”